حجم سکوت

دوست دوران مدرسه رومی

بینن به هم میگن ببین دنیا چقدر کوچیکه.!

اما گاهی وقتا پیش میاد که کسی رو می بینی که تو یه لحظه با یه نگاه عاشقش

میشی یا کسی رو داشتی

که بنا به دلایلی ازش جدا میشی یا یه عابر پیاده که یه روز ناگهانی از کوچه قلبت رد

میشه و تو احساس میکنی قلبت لرزیده.اونوقت که منتظر میشینی تا یه بار دیگه

ببینیش یا اون عابری که چند روز پیش از کوچه ی قلبت رد شده یه بار دیگه بیادو رد

شه شاید یه نگاه بهت بندازه اما اون موقع ست که تازه می فهمی دنیا چقدر بزرگه 

چون نه دیگه عشقتو می بینی نه اون کسی که عاشقش بودی و نه اون عابر پیاده

اونوقت که دنیایی که همه میگن کوچیکه واسه تو بزرگ میشه اونقدر بزرگ که حتی

اگه با اون که آرزو داری یه بار دیگه ببینیش 2 تا کوچه فاصله داشتی باشی یا حتی یه

خونه دست تقدیر کاری میکنه که حتی تا اخر عمر نبینیش. پس من میگم دنیای ما

هم بزرگه هم بی رحم.اون دل ماست که کوچیکه ودنیارو کوچیک تصور میکنه.وهیچ

کس جز خدا خبر نداره که  تو دل من وتو یا اون عابر پیاده چی میگذره.نظر تو چیه؟